Getekend in Inkt
Grijze wolken dreven als rokerige schepen door de blauwe lucht. Er stond iets te gebeuren, Joyce voelde het aan alles. Sinds ze het boek had gekocht op een rommelmarkt hing er iets in de lucht. Krampachtig hield ze het vast, terwijl haar ogen alle details van de tekening opnamen. Prachtige, sierlijke lijnen die samen een niet te beschrijven voorstelling vormden. Een kleurrijk landschap, wat nog het meest weg had van een andere planeet, schitterde in het felle zonlicht. Boven dat landschap vloog een vrouwfiguur, met vleugels als die van een vlinder. Joyce staarde naar de getekende achterkant van de vliegende vrouw, die in haar hand een fakkel vast hield. Ze probeerde zich voor te stellen hoe het gezicht van de vrouw er uit zou kunnen zien. Dromerig maakte ze een voorstelling van het gezicht van de vrouw. Ze moest prachtig zijn. Onaards, iets goddelijks. Haar naam; Erin.
Ze hoorde de deur open gaan en legde het boek naast zich neer. Mark kwam thuis en het eten had ze nog niet opgezet. De aardappels had ze wel geschild, maar ze stonden nog niet op het vuur. Door de afbeelding was ze verzonken in haar gedachten en de tijd vergeten. Mark zou wel geïrriteerd zijn als hij merkte dat het avondeten een half uur later op tafel zou staan.
Mark hing zijn jas op. Ze hoorde zijn rugzak op de grond ploffen. Elke dag hetzelfde ritueel. Jas, tas, naar de keuken lopen en een biertje uit de koelkast halen. Als hij het blikje had geopend zei hij hallo, ging naar de kamer en pakte zijn smartphone om zijn twitter berichtjes te bekijken.
“Ben je nog niet aan het koken?” vroeg Mark. Zijn stem klonk inderdaad geïrriteerd. Joyce zette de waterkoker aan, terwijl Mark naar de koelkast liep. Het ritueel was verstoord.
“Nee, ik dacht dat je misschien eerst wilde douchen,” zei ze en wist dat dit een domme opmerking was.
“Nee, waarom zou ik dat in vredesnaam doen?” Het blikje werd geopend. Als een verwarde man stond hij haar aan te kijken.
“Nou, het was warm vandaag, dus ik dacht dat je wel eerst aan een douche toe zou zijn.” Het was het proberen waard, maar de reactie kon ze raden.
“Ik heb me nog nooit gedoucht voor het eten. Zelfs niet als het dertig graden was.” Zijn wenkbrauwen zakte langzaam naar beneden. De waterkoker begon te borrelen. Waarschijnlijk net zoals de hersens in zijn hoofd. “Eerst bier, dan tien minuten zitten en eten, daarna pas douchen. Dit zou je toch na tien jaar moeten weten.”
Even was het stil. Wat moest ze nu in vredesnaam zeggen? Er kwam niks zinnigs uit.
“Je hebt gelijk. Ik wist niet wat ik dacht. Het spijt me, Mark.” Haar fout toegeven was het beste. Zo kon ze erger voorkomen.
“Oké, dan is het goed, maar schiet wel op want ik heb honger.” Met grote passen liep hij langs haar heen richting de woonkamer.
Vanaf dat moment kon Joyce Erin niet uit haar hoofd zetten. 's Nachts droomde ze van haar en overdag kon ze aan niks anders denken. Er heerste een complete chaos in haar hoofd. Ze moest er iets mee doen, er stond iets te gebeuren. Dit gevoel werd met de dag sterker. Erin, de godin uit een ver verleden had toen ook een missie, net zoals zij nu. Een opdracht die volbracht moest worden. Een enorm verlangen om dit uit te voeren werd steeds groter. Wat deze opdracht zou zijn wist ze niet, maar daar zou ze antwoord op krijgen. Zij en Erin moesten immers samen zijn. Voor altijd!
De godin moest op haar lichaam worden getatoeëerd. Mark zou het nooit goedkeuren, maar het verlangen won.
Op een zonnige vrijdagmiddag ging ze naar de beste tatoeageshop van de stad. De dag ervoor had ze gebeld om een afspraak te maken. Die middag was er nog plek.
Met bezwete handen stapte ze op de fiets. Ze kon niet geloven dat ze dit ging doen. Er was echter geen weg meer terug.
De deur van de winkel ging open. Er klonk een belletje. Er heerste een enorme stilte in de shop. Een vriendelijk uitziende vrouw stapte op haar af.
“Ik heb een afspraak om half één,” stotterde ze bijna.
“Ga zitten, dan bespreek ik wat we allemaal gaan doen,” zei de vrouw met een rustgevende glimlach.
Het ging allemaal heel snel. Na een korte, maar heldere uitleg, moest ze haar shirt uitdoen en werd er eerst een tekening gemaakt van Erin op haar rug. Nadat ze deze bekeken en goedgekeurd had kon het echte werk beginnen. In totaal was de vrouw bijna drie uur bezig met de tatoeage die een doorsnee had van ongeveer twintig centimeter.
Met een enorme pleister en een schraal gevoel tussen haar schouders ging ze weer naar huis.
Een week lang had Mark niets in de gaten. Er waren momenten geweest dat het op Joyce haar lippen brandde, maar uiteindelijk had ze niks verteld. Er was geen geschikt moment geweest vond ze. Het knaagde wel van binnen om hem te shockeren, maar ze wist zijn reactie en wat daarop volgde.
Verscheidende malen was ze daar in het verleden mee geconfronteerd. Mark had haar in haar macht en misbruikte die macht als het nodig was. In het eerste jaar dat ze elkaar kenden was hij altijd lief en zorgzaam geweest. Maar na een avondje stappen en na iets te veel bier kwam ze er achter dat hij ook een donkere kant had. Vanuit het niets had hij haar in haar gezicht geslagen en was daar niet rauwig om. Joyce wist niet wat haar was overkomen en hoopte drie dagen lang dat hij zijn excuses zou aanbieden. Die hoop gaf ze op de vierde dag op. Heel even twijfelde ze of ze nog wel verder met hem wilde. Maar die twijfel vervloog. Ze hield van hem. Hij was altijd goed voor haar geweest.
Met deze gedachten wachtte ze af tot het juiste moment aanbrak. Daarbij moest ze er de consequenties ook van accepteren. Of niet? Deze gedachte maakte haar angstig, verward, maar ook sterk. Had ze de tatoeage soms laten zetten met een speciaal doel? Een eind maken aan het machtsspel wat Mark al jaren aan het spelen was? Misschien.
Het was zaterdag. De schemering trad in. Van onderaan de flat waren de krekels hoorbaar. Onverstoord, alsof er niets aan de hand was. Dit was de avond dat het zou gebeuren. Het zou niet lang meer duren. Elke spier in haar lichaam voelde gespannen. Haar handen trilden, haar huid leek te brandden.
“Wat is dat?” vroeg Mark plotseling. Hij stond achter haar. Zijn hete adem blies in haar nek.
“Oh,” zei ze laconiek en legde het boek naast haar op de bank. “Dat is een tatoeage.” Ze kon niet geloven dat ze dit zei. Was ze het zelf wel?
“Wat!” En even was het stil. De krekels stopten met tjirpen.
“Je hoorde me wel.” Joyce stond op. Het spel was afgelopen. Iets nam de angst weg. De rollen zouden worden omgedraaid en hij zou boeten.
“Wat...hoe?” sprak Mark verwarrend.
De inkt onder haar huid spreidde zich uit. Alleen een jeukend gevoel verraadde wat er ging gebeuren.
“Hoe...durf je zo tegen mij te spreken,” zei Mark. Hij probeerde zeker en boos over te komen maar Joyce proefde zijn angst. Het tintelde op haar tong en voedde de inkt en de ziel die daarmee verbonden was.
“Nee Mark, het is over.” Hij stapte op haar af en hief zijn rechter arm omhoog. De tatoeage breidde zich als een onheilspellende olievlek verder uit. Marks arm verstijfde. Een fractie van een seconde. Genoeg om het tij te keren. Joyce pakte zijn pols beet en drukte zijn arm naar beneden. De vleugels van Erin bedekten inmiddels haar armen. In een daarvan had ze een fakkel vast. Het vuur likte de wang van Mark. Zijn zweet verdampte en het vuur verbrandde een klein deel van zijn huid.
Toen greep ze Mark bij de keel, de fakkel veranderde in een slang. De kaken van de slang zette zich in zijn keel en duwde hem naar achteren. Zijn hoofd raakte de radiator. Gedesoriënteerd staarde Mark zijn getatoeëerde vriendin aan die op hem afkwam. Joyce voelde een enorme kracht door haar lichaam gieren. De slang siste en kronkelde liefkozend om haar hals. Zonder enige moeite pakte ze Mark vast, tilde hem boven haar hoofd en liep naar de openstaande schuifpui. Op het balkon keek ze hem nog eenmaal aan. Ze voelde niks. Mark betekende niets meer voor haar. Vervolgens gooide ze hem over de balustrade richting de inmiddels weer tjirpende krekels onderaan de flat. Zijn lichaam raakte de grond en bleef roerloos liggen. Totaal verdraaid, er was niets menselijks meer aan. Eerder een totaal verknipt kunstwerk dat het aanzien eigenlijk niet waard was. Het was goed.
Joyce spreidde haar vleugels. De nieuwe tijd was daar. Zij en Erin, die nu één waren, hadden een eeuwenoude missie. De ongestrafte te laten boeten. Net zoals stond beschreven in het boek.
